کسی که

۱. علمش ذاتی باشد

۲. بی حد باشد

فقط ذات باری تعالی است.

هیچ مخلوقی علم ذاتی و نامحدود ندارد.

مخلوق هر که باشد یا هر چه باشد

۱. علمش از خودش نیست

۲. هنوز جا دارد که متوجه بشود، هنوز جا دارد که به علم برسد.

فرض که فلان مخلوق علمش هزار است

تمام می شود؟ نه، می شود هزار تای دیگر به آن افزود.

فرض که ۲۰۰۰ باشد علمش، آیا تمام شد؟

نه، می شود یک میلیارد دیگر رویش گذاشت و به همین ترتیب.

امام مهدی(ع) نسبت به آنچه که نمی داند جاهل است.

در مقایسه با دیگران خیلی چیزها می داند، چیزهایی که دیگر انسان ها اصلا خبر ندارند.

علمی دارد که اشتباه بردار نیست، علمی که فراموشی درش نیست.

اما در مقایسه با خداوند حکیم هیچ چیز نمی داند.

چون این علم از خودش نیست، هدیه خداوند قهار است به او.