بزرگترین تکبر، غمص مردم و سفاهت حق است.
راوی میگوید:
عرض کردم غمص چیست و سفاهت حق به چه معناست؟
فرمودند:
اینستکه حق را نشناسی و بر اهل حق طعن زنی.
کسیکه چنین کند با خداوند بر سر ردای الهی، تکبر، به دشمنی برخاسته است.
در روز قیامت متکبران به شکل مورچه هایی درمی آیند
و مردم آنها را لگدمال میکنند تا خداوند از محاسبه اعمال مردم فارغ شود.
تکبر حالتی است که آدمی خود را از دیگری بالاتر ببیند. در نتیجه این شخص
با دیگران هم غذا نمیشود، در کنار آنها نمی نشیند، از دیگران انتظار
سلام دارد و ... .
بپرهیز که در بزرگی فروختن خدا را همنبرد خوانی و در کبریایی و عظمت، خود را همانند او دانی که خدا هر سرکشی را خوار میسازد و هر خودبینی را بی مقدار. نهج البلاغه، نامه ۵۳
سوره علق آیات ۶ و ۷:
كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى (6) أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى (7)
حقا كه انسان سركشى مىكند (6) همين كه خود را بىنياز پندارد (7)
حکمت ۲۱۶ نهج البلاغه:
مَنْ نَالَ اسْتَطَالَ.
فرزند آدم را با ناز چه کار که آغازش نطفه بوده است و پایانش مردار
نه روزی خود دادن تواند و نه تواند مرگش را باز راند.
وای بر کسیکه در زمین تکبر و خودنمایی کند چرا که او با اینکار در برابر خداوند آسمانها وزمین عرض اندام کرده است. ثواب الاعمال و عقاب الاعمال صفحه ۵۸۸
خدایـــــــــــــــا تو همه را می بینی و هیچکس تورا نمی بیند!!!