نهج البلاغه، خطبه 100


امام علی(ع):

وَ لا تَيأَسُوا مِن مُدبِرٍ فَإِنَّ المُدبِرَ عَسَي أَن تَزِلَّ بِهِ إحدَي قَائِمَتَيهِ وَ تَثبُتَ الاُخرَي

فَتَرجِعَا حَتَّي تَثبُتَا جَمِيعاً. از هيچ بخت برگشته ناکامي قطع اميد مکن

زيرا ممکن است که يکي از دو پاي او بلغزد و پاي ديگرش استوار ماند و

آن گاه هر دو پايش به حالت اول برگردد و استوار بر جای ماند.


غرر الحکم، ح 6731


امام علی(ع):

قَتَلَ القُنُوطُ صَاحِبَهُ.

نااميدی، صاحب خود را مي کشد.

امیدواری با بودن در قلمرو قرآن امکان پذیر است.



امام علی(ع): کلُّ قَانِطٍ آيِسٌ.

هر نااميدی، ناکام است.

غرر الحکم، ح 6842

بحار الانوار، ج 77، ص 239


امام علی(ع):

هيچ گنهکاری را نوميد مکن

چه بسا کسي عمري گناه مي کند، اما فرجامش به نيکي ختم مي شود

و چه بسا کسي که عمري عمل نیک انجام می دهد

ليکن در پايان عمرش گرفتار فساد مي شود و رهسپار دوزخ مي گردد

پناه مي برم به خدا از آتش دوزخ.


هیچوقت مغرور نشو، برگ ها وقتی میریزند که فکر می کنند طلا شده اند.



ای کاش زندگی مثل فوتبال بود

که خوشی را پاس

و محبت را گل میکردیم.



ناامیدی زندگانی را سم است.


نااميدي همچو گور افشاردت

گرچه الوندی ز پا مي آردت

ضعف ايمان است و دلگيري است غم

نوجوانا نيمه ي پيری است غم

ای که در زندان غم باشی اسير

از نبی تعليم لا تحزن بگير

گر خدا داری ز غم آزاد شو

از خيال بيش و کم آزاد شو

قوت ايمان حيات افزايدت

ورد لاخوف عليهم بايدت