الكافی، ج 2، ص 341


امام صادق(ع):

انَّ مما اعانَ اللهُ به علي الکذابينَ النّسيانَ.

از چيزهايی كه خداوند دروغگويان را بدان دچار مي كند، فراموشی است.


بحار الانوار، ج 1، ص 222


حضرت محمد(ص):

أوحي الله عزّ و جلّ إلي موسي بن عمران أنّ المغتابَ إذا تاب فهو آخِر مَن يَدخُلُ الجنةَ

و إن لم يَتُبْ فهو أوّل من يَدخُلُ النّارَ.

خداي عز و جل به موسي بن عمران(ع) وحي نمود

كه شخص غيبت كننده اگر توبه كند، آخرين كسي است كه داخل بهشت

مي شود و اگر توبه نكند اولين كسي است كه وارد جهنم مي گردد.


تصنيف غرر الحكم، ص 258


امام علی(ع):

مَعَ الثّروَةِ تَظْهَرُ أَلْمُرُوَّةُ.

جوانمردی، هنگام دارايی آشكار مي شود.

الكافی، ج 2، ص 55


امام صادق(ع):

أفضَلُ الْعِبادةِ اِدْمانُ التَّفَكُّرِ في اللهِ وَ قُدرَتِهِ.

برترين عبادت، انديشيدن مداوم درباره خدا و قدرت اوست.

گلستان صداقت


حضرت علی(ع):

يَكتَسِبُ الصّادقُ بصِدقِهِ ثلاثاً

انسان راستگو به واسطه راستگوئی، سه چيز را به دست مي آورد

حُسن الثّقَةِ بِهِ

حسن اعتماد و اطمينان ديگران به او

و المحَبَّةَ لَهُ

جلب محبت ديگران به سمت او

و المَهابَةَ عَنهُ

و هيبت او دلهاي ديگران را تسخير مي كند. غرر الحكم، ص 218، ح 4358


تنبيه الخواطر، ج 2، ص 119


حضرت محمد(ص):

اِعْمَلْ لِوَجْهٍ واحِدٍ يَكْفيكَ الْوُجُوُهُ كُلَّها.

برای خدا كار كن، تو را از همگان كفايت مي كند.

بحارالانوار، ج 74، ص 94


امام صادق(ع):

جاءَ رجلٌ الي النبيّ - صلّي الله عليه و آله - فقال يا رسول الله من أبَرُّ؟

قالَ: اُمُّكَ، قالَ: ثمَّ من: قال اُمُّكَ ... . شخصي خدمت رسول خدا(ص) رسيد

و گفت: ای رسول خدا به چه كسي نيكي كنم؟ حضرت فرمود:

به مادرت. گفت: بعد از او به چه كسي؟ حضرت فرمود: به مادرت. گفت:

سپس به چه كسي؟ حضرت فرمود: به مادرت. باز پرسيد:

بعد از او به چه كسي؟ حضرت فرمود: به پدرت.


الكافی، ج 8، ص 140


امام صادق(ع):

كانَ فيما وَعَظَ اللهُ تبارك و تعالي به عيسي بن مريم(ع): ... وِ اَعلَم أنَّ رأسَ كُلَّ خطيئةٍ

و ذنبٍ حُبُّ الدنيا فلا تُحِبَّها فَإنّي لا أُحِبُّها.

از جمله موعظه هاي خداوند به حضرت عيسي(ع) اين بود كه: بدان كه

ريشه هر خطا و گناه، دوستي دنياست پس آن را دوست

نداشته باش و البته من آن را دوست ندارم.

فروع كافی، ج 6، ص 269


امام صادق(ع): كثرةُ الاكل مكروه.

پرخوری، مكروه (و امری ناپسند) است.

جامع الاحاديث الشيعه، ج 13، ص 564


 قيلَ لِرَسولِ الله(ص): بِمَ يُعْرَفُ المؤمنُ؟ قالَ: بِوَقارِهِ وَ لينِهِ و صِدقِ حديثهِ.

از رسول خدا(ص) سؤال شد: مؤمن را با چه چيزي مي توان شناخت؟

حضرت فرمود: با ميزان وقار، نرم خوئی و صداقت در گفتارش.


غرر الحکم، ح 10646


امام علی(ع):

سَبَبُ الشَّحْناءِ کثْرَةُ الْمِراءِ.

کثرت جدل و مراء، باعث بغض و کينه است.

تحف العقول، ص 301


امام کاظم(ع):

مَنِ اقْتَصد وَ قَنَعَ بَقيتْ عليه النِّعمة و مَن بذَّر و أسرف زالتْ عنه النّعمة.

كسي كه در زندگي ميانه‌روي و قناعت كند، نعمتش باقي مي‌ماند

و كسي كه اسراف و زياده روي نمايد، نعمتش زايل شود.

الكافی، ج 2، ص 165


امام صادق(ع):

إنما المؤمنون إخوة بنو أب و أم و إذا ضرب علي رجل منهم عرق سهر له الاخرون.

مؤمنان، با يكديگر برادر (ديني) اند و همگي همانند فرزندان يك پدر و مادر

و چون رگ يكي از آنان زده شود «مصيبتي بر او وارد شود»

ديگران در غم او خوابشان نبرد.

الکافی، ج 5، ص 125


امام صادق(ع):

كسبُ الحرام يَبينُ في الذُّريّة.

(اثر) كسب حرام در ذريه و فرزندان آشكار مي گردد.