عمار ساباطی از امام صادق(ع) روایت می کند: لا باس ان تحمل المراة صبیها و هی تصلی و ترضعه و هی تتشهد. اشکالی ندارد که زن کودک را در حال نماز با خود بردارد و در حالی که تشهد می خواند به او شیر دهد. وسائل الشیعه، ج۴، ص۱۲۷۴
ارتباط ما میتواند دو شکل داشته باشد: رسمی و غیر رسمی. ارتباط غیر رسمی مثل حرفها، نجواها و درددلهایی است که هر روز با خداوند داریم و از او چیزهای متفاوتی را میخواهیم. ارتباط رسمی هم در دو شکل نماز و نیایش خودش را نشان میدهد. در این شکل ما با یک زبان بینالمللی و یکسان با خدا صحبت میکنیم درست مثل گفتگوی خلبانان با برج مراقبت که از هر ملیتی باشند، باز باید با زبان مشترک صحبت کنند.
امام علی(ع): صَلاةُ اَلَنَّوافِلِ قُربانُ کُلِّ مُومِنٍ. نماز نافله، وسيله تقرّب هر مؤمنی به خداست.
لا توخرن صلاه عن اول وقتها الی آخر وقتها من غیر عله علیک ابدا باول الوقت. هرگز نماز را از اول وقت آن به تاخیر مینداز، مگر عذری داشته باشی و این توصیه را همیشه به کار بند.
حضرت محمد(ص): قُرّة عَينِي الصَّلاة. نور چشم من، نماز است.
امام باقر(ع): و اذا قريء القرآن في الفريضه خلف الامام فاستمعوا له و انصتوا لعلکم ترحمون. زماني که در فريضه (نماز) پشت سر امام، قرآن خوانده مي شود، پس گوش دهيد به آن و ساکت باشيد، شايد مورد رحمت خدا قرار گيريد.
خدایـــــــــــــــا تو همه را می بینی و هیچکس تورا نمی بیند!!!