وسائل الشيعه، ج 2، ص 831


حضرت محمد(ص):

يدفع الله عن مستمع القرآن بلوي الدنيا و عن قاريه بلوي الاخره.

خداوند از شنونده قرآن سختي های دنيا را بر مي دارد و از قاری آن گرفتاري های آخرت را


الکافی، ج 2، ص 449


امام صادق(ع):

ان القرآن نزل بالحزن فقرأه بالحزن.

قرآن با حزن نازل شده پس آن را با حزن بخوانيد.

بحار الانوار، ج 96، ص 341


امام رضا(ع):

الْحَسَناتُ في شَهْرِ رَمَضانَ مَقْبُولَةٌ

کارهای نيکو در ماه رمضان پذيرفته شده

وَ السَّيِّئاتُ فيهِ مَغْفُورَةٌ

و گناهان مورد آمرزش است

مَنْ قَرَأ في شَهْرِ رَمَضانَ آيَةً مِنْ کتابِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ

کسی که در ماه رمضان آيه ای از کتاب خدای صاحب عزّت و جلال را تلاوت نمايد

کانَ کمَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ في غَيْرِهِ مِنَ الشُّهُورِ.

مانند کسی است که يک ختم قرآن در ماههای ديگر کرده باشد.



بحار الانوار، ج 76، ص 320


حضرت محمد(ص):

افضل اعمال امتي قراءة القرآن نظراً و تکثير الصلوات علي النبي و السواک و شرب العسل.

بهترين اعمال امت من:

۱- قرائت قرآن از روی آن

۲- و زياد صلوات فرستادن بر پيامبر

۳- و مسواک کردن

۴- و خوردن عسل است.

امام علی(ع) در نهج البلاغه، خطبه 110 میفرمایند:



قرآن بیاموزید که بهترین سخن و گویاترین پند است.

تفسیر ابوالفتوح، ج2، ص394



حضرت محمد(ص):

ای علی، برترین سخن، قرآن است.

بحار الانوار، ج49، ص92



امام رضا(ع) در راه سفر به خراسان شبها قبل از خواب، قرآن تلاوت میکردند.


امام صادق(ع) در وسائل الشیعه، ج4، ص861 میفرمایند:



هر گاه نزد تو قرآن خوانده شود، لازم است ساکت باشی و گوش کنی.


جانم فدای قرآن


در آسمان دلها خورشید زندگانی

آیات نور بارش سرشار مهربانی

لبریز روشنایی سرچشمه رهایی

آینه خدایی پیغام او جهانی

با کافران بگویید قرآن کتاب عشق است

هرگز نمیرد این عشق این نور جاودانی


قرآن و هدایت



تو را قرآن دهد روح خدایی

کند سوی هدایت رهنمایی

خدا و هستی و انسان شناسی

میسر هست با قرآن شناسی


سوره اعراف آیات 6و7 :



فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ(۶)فَلَنَقُصَّنَّ عَلَيْهِم بِعِلْمٍ وَمَا كُنَّا غَآئِبِينَ(۷)

پس قطعاً از مردمى كه (پيامبران) به سويشان فرستاده شدند، سؤال و بازخواست خواهيم كرد و قطعاً از خود پيامبران (نيز) خواهيم پرسيد. پس بى‏شك (از هر چه كرده‏اند) از روى علم برايشان بازگو خواهيم كرد و ما (از مردم،) غايب و بى‏خبر نبوديم.

پرسش و بازخواست، مخصوص مردم نيست، بلكه پيامبران نيز مورد سؤال قرار مى‏گيرند.

سؤال در قيامت، نوعى استشهاد و اقرار گرفتن و توبيخ است و گاهى نيز تقدير و تشكّر، وگرنه چيزى از خدا پنهان نيست تا با سؤال، رفع ابهام شود.

علم خداوند با حضور و نظارت خود اوست و واسطه‏اى در كار نيست.