و خدا بزرگتر از آن است که وصف شود

هر چی فکر می کنم می بینم کهکشان ها به هیچ دردی نمی خورن

خورشید و ماه برای تعیین وقت، نور و ... این قبول، ولی دیگه کهکشان ها رو نمی فهمم.

هر چی فکر کردم دیدم جواب رو نمیدونم

با خودم گفتم شاید سوال غلط باشه، شاید.

سوال رو چند بار خوندم فهمیدم ایراد کار کجاست.

"کهکشان برای انسان آفریده شده" و "به چه درد من میخوره"

اینجا بود که فهمیدم، "من"، "انسان" نیستم!

خب اگه انسان نباشم حیوانم دیگه. خب حیوان رو تعریف کنم:

فقط میخوره، میخوابه، تن پروری میکنه و تفکر نداره.

من از کهکشان انتظار دارم میوه بده، میوه ای شبیه گلابی تا من ازش استفاده کنم و

نتیجه بگیرم که آره، کهکشان چون شکم منو سیر می کنه پس مفیده.

و این حیوان بودن منو می رسونه، شاید اضل حتی.

نه از جنس حیوان، در سطح حیوان و شاید پست تر.

پس انسان آن کسی است که تفکر کند. خب فکر می کنم:

من هیچ بودم، آفریده شدم چون خدا مهربان بود

قرار شد ۱۰۰ سال خوب باشم، در نتیجه اش تا ابد زیر سایه خدا آرامش حقیقی داشته باشم

و از بودن لذت ببرم.

وقتی شروع به خوب بودن کردم، فهمیدم که چقدر خوب بودن سخته

و چقدر ریاضت و زحمت می طلبه. بعبارت دیگه، خوب بودن، خون دل خوردن میخواد، اذیت میشم.

سوال:

نکنه من ۱۰۰ سال خودمو از لذت گناه محروم بکنم ولی آخرش خدایی نباشه، آخرتی نباشه؟

با دیدن یه سایت و کتاب درباره معجزه علمی قرآن و مطالعه تاریخ

به یقین می رسم که خدایی هست

(اما این فهم فعلا در سطح ابتداییه و نه بیشتر)

دغدغه:

اگه خدا هست چرا عاشقش نشم؟ اونکه از همه قویتره، خوبتره و علمش هم بیشتره!

جوگیر میشم و تمام خونه زندگیمو رنگ الهی می بخشم

و اسم خدا رو، روی تمام چیزها حک میکنم

و کارایی انجام میدم که هیچکس جز خودش نفهمه، حتی فرشته ها

اینجا سکوت محضه، کسی ازم تشکر نمی کنه، نه هیاهویی نه کف زدنی، هیچی!

سوال:

من اینهمه کار بی مُزد و منّت انجام میدم و هیچکس هم ازم تشکر نمی کنه

تازه خیلی ها هم مسخره م میکنن!

آیا خدا ارزششو داره؟

(این سوال نتیجه همون بی معرفتیه، یعنی بی شناخت نمی شود عاشق خدا شد)

میگم قبوله که خدا از لقاح گفته تو قرآن ۱۴۰۰ سال پیش، از حرکت خورشید گفته

از اتم گفته، از مضر بودن گوشت خوک گفته

از حرکت کوه گفته، از x و y نطفه مرد گفته، از نور قرضی ماه گفته

از تاریکی های سه گانه گفته، از مراحل رشد جنین گفته

از کشتی نوح و جسد فرعون گفته، از گوش و چشم ها گفته

از شکاف ماه گفته، از ۷ قشر زمین گفته

از ماه ها گفته، از اکسیژن مورد نیاز برای سوختن گفته

از فرود آمدن آهن و عدد اتمی آن گفته

از میخ وار بودن کوه ها گفته، از مرز میان دو دریا گفته

از شقه شقه شدن و گهواره بودن زمین گفته و ...

ولی دل من بیشتر میخواد، آیا خدای من در اینا خلاصه میشه یا بیشتره؟

 با مراجعه به مقالات و کتب و سایت های اینترنتی معتبر، می خونم:

کهکشان های کوچک نزدیک به 10 میلیون ستاره و کهکشان‌های غول آسا

حدود  100 تریلیون ستاره دارند.

خورشید یکی از ستارگان کهکشان راه شیری است که قطرش ۱۰۹ برابر قطر زمین است.

بیشتر از 170 میلیارد کهکشان در کائناتی که توسط بشر قابل مشاهده است، وجود دارد.

اکثر کهکشان‌ها قطری بین 1000 تا 100،000 پارسک دارند.

(هر پارسک معادل 31 تریلیون کیلومتر می باشد)

امام علی(ع):

خدایا، آنچه که از آفریده های تو مي‏بينيم ناچیز است در برابر دیگر مخلوقاتت که بر ما

پوشيده گرديده و ديده‏های ما آن را نديده و خردهای ما بدان نرسيده.

خطبه 160 نهج البلاغه

امام صادق(ع) فرمودند:

اینجاست که می فهمم:

۱. وقتی خدا میگه هیچ چیزی رو الکی خلق نکرده ام یعنی چی.

۲. خدا مهربان است و میخواهد من به جواب سوالم برسم.

۳. میخواهد که من با مطالعه درباره کهکشان ها، فریب شیطان همیشه در صحنه را نخورم و

به ساحل سعادت و رستگاری برسم.

۴. کهکشان ها برای من خلق شده اند تا به قدرت و علم تنها دلسوزم پی ببرم و کج نروم.

۵. چقدر من مهم و ارزشمندم.

۶. گناه در شاءن چون منی نیست.

۷. دنیا چقدر کوچیک و به درد نخوره.

۸. خدا چقدر حلم داره و حکیمه.

۹. اگه سمت خدا نرفتم و به او دل نبستم، این منم که زیان می بینم، نه خدا.

۱۰. چقدر تا حالا عمرمو بیهوده مصرف کرده ام.

۱۱. چقدر راه تاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا رسیدن به خدا طولانیه.

۱۲. چقدر وقت تنگه.

۱۳. چقدر یک ثانیه ارزشمنده چرا که فقط همین یکبار که به دنیا آمده ام، به من فرصت

خوب بودن داده شده و نه بیشتر.

 ...

موءذن یادآوری می کنه:

الله اکبر

۱. نباید خدا را در ۱۷۰ میلیارد کهکشان خلاصه بکنم.

۲. خداوند پاک و منزه است.

۳. بزرگتر از آن است که وصف شود.