كسی كه به ياد خدا باشد محبوب خدا می ‌شود.

غير از اين (محبوب خدا شدن بدون ياد او) معنا ندارد.

روشن است كه آنانی كه در ياد خدا خالص‌تر و جلوتر باشند، به او نزديك ترند.

همنشينی با خدا كه همان ذكر است در پناه بودن از دشمن خداست

چه آن دشمن شيطان باشد چه نفس امّاره.