یکی از فطرت های الهیه که مفطور شده اند جمیع عایله بشر و سلسله انسان بر آن

فطرت عشق به راحت است

چون راحتی مطلق در این عالم یافت نمی شود

پس ناچار در دار تحقق و عالم وجود باید عالمی باشد

که راحتی او منسوب به رنج و تعب نباشد

و آن دار نعیم حق و عالم کرامت ذات مقدس است.