كشورهاي دنيا در يك سيستم به هم پيوسته به يكديگر متصلند و تحولات علمي، فرهنگي، سياسي

و اقتصادي آنها در يكديگر تأثير گذار است. البته ميزان اين تابع متغيري از شدت وابستگي به يكديگر

خواهد بود. اين وابستگي در هر حوزه اي از سياست، اقتصاد، فرهنگ و ... كه باشد در همان

حوزه تغييرات محتمل بر ديگري نيز موثر است. براي مثال كشوري مانند كره جنوبي كه در حوزه

نظامي وابسته به آمريكا است، با تضعيف نظامی آمريكا آن كشور نيز دچار ضعف نظامي خواهد بود.

يا كشورهاي تك محصولي مانند كشورهاي حاشيه خليج فارس و آمريكاي لاتين وابستگي شديدي

به وضعيت اقتصادي خريداران اروپايي خود دارند و در صورت وقوع بحران اقتصادي در آنها، اين كشورها

نيز دچار بحران اقتصادي خواهند شد. به هر حال به طور كلي در سيستم كنوني بين المللي

كشورهاي پيراموني وابستگي همه جانبه به كشورهاي محوري و مركزي داشته و هر نوع تغيير در

مركز، اثر خود را در پيرامون خواهد گذاشت. جايگاه كشور ما نيز در اين سيستم جهاني پيش از

انقلاب اسلامي به عنوان كشوري پيراموني تعريف شده بود كه سرنوشت خود را در همه ابعاد داخلي

در دستان ابرقدرتي به نام آمريكا مي ديد. با وقوع انقلاب اسلامي و ايجاد تحريمهاي بين­المللي

عليه ايران، مردم انقلابي ايران گامهاي اساسي را در راستاي رسيدن به آرمان استقلال و قطع

وابستگي برداشت كه باعث شد به تدريج از تأثيرات بحرانهاي اقتصادي و سياسي بين الملل كنار

كشيده و به طور مستقل و بدور از دغدغه هاي متعارف كشورهاي پيراموني رو به سمت پيشرفت

و بالندگي گذارده است. به همين دليل تضعيف اقتصادي كشورهاي توسعه يافته ی صنعتي و

بحرانهاي آن با وجود تأثيرات كم منفي در ايران (مانند تورم و ركود اقتصادي) باعث گشوده شدن

درهاي بازارهاي كشورهاي دنيا به سوي ايران شده و افزايش صادرات خدماتي و صنعتي

و حتي نظامي را به كشورهاي مستضعف در پي داشته است.